Perz nie tylko konkuruje z rośliną uprawną o składniki pokarmowe, wodę, powietrze glebowe (tlen) i światło, ale też bywa przenosicielem patogenów grzybów chorobotwórczych: mączniaka właściwego oraz rdzy żółtej i źdźbłowej, jest także rośliną żywicielską dla niektórych szkodników: rolnic, niezmiarki paskowanej i ploniarki zbożówki.
Perz należący do klasy jednoliściennych, rodziny wiechlinowate (podobnie jak zboża) jest silnie konkurencyjnym chwastem roślin uprawnych, spotykany na wszystkich rodzajach i gatunkach gleb. Rośliny wyrastają na wysokość do 100, a nawet (w dobrych warunkach) 150 cm. Charakterystyczna dla perzu jest szorstka (owłosiona) górna powierzchnia liści oraz charakterystyczne kłoski w kłosie, ustawione szerszą stroną do osi kłosa, co odróżnia go od innych traw.
Występuje zwykle w większym nasileniu na zaniedbanych polach, np. przejętych z dzierżawy. Preferuje gleby zwięźlejsze, żyzne, próchniczne, gdzie (jeśli nie jest zwalczany), wypełnia rozłogami w okresie kilku lat cały profil warstwy ornej gleby, zazwyczaj do głębokości 15-20 cm. Jako ciekawostkę można podać fakt, iż w sezonie wegetacyjnym może wyprodukować ponad 40 t/ha świeżej masy rozłogów. W mniejszym nasileniu występuje na lekkich, kwaśnych, piaszczystych glebach, gdzie też łatwiej go zwalczyć, wyciągając podczas orki, kultywatorowania i bronowania, rozłogi na powierzchnię pola, w wyniku czego ulegają wyschnięciu. Perz można zwalczać chemicznie (herbicydami), mechanicznie, bądź obydwiema metodami. Najlepsze wyniki uzyskuje się zwalczając go w okresie pożniwnym, lub w trakcie uprawy roślin dwuliściennych.
Walka chemiczna odpowiednimi graminicydami, zwalczającymi także inne chwasty jednoliścienne, jak też niektóre dwuliścienne, jest najbardziej skuteczna, we wczesnej fazie rozwoju części nadziemnej perzu (do 10-15 cm wysokości), kiedy pocięte wcześniej rozłogi (np. broną talerzową) wytworzą 4-6 liści. Na ogół lepsze wyniki uzyskuje się dzieląc zalecaną dawkę herbicydu na połowę i stosując dwukrotny oprysk w odstępach 3-4 tygodni. W miarę ciepła pogoda i wilgotna gleba zwiększa skuteczność chwastobójczą. Graminicyd nie powinien być stosowny podczas wietrznej pogody i opadów deszczu, jak też długotrwałej suszy. Przed opryskiem należy się dokładnie zapoznać z instrukcją jego stosowania, zwracając m.in. uwagę na sąsiedztwo upraw jednoliściennych w tym kukurydzy oraz okres po którym można wykonywać pierwsze uprawki mechaniczne i siać rośliny następcze.
Walka mechaniczna polega na wykonaniu 15-20 cm orki po sprzęcie przedplonu (zazwyczaj zbóż), a następnie wydobycie rozłogów na powierzchnię pola kultywatorem o sprężystych łapach i broną. Po przeschnięciu zgrabia się je bronami, dodatkowo przesusza i całkowicie wyschnięte zbiera z pola. Wówczas można je wrzucić do kompostownika, traktując uzyskany w następnym roku kompost jako cenny nawóz organiczny. Perz można też zniszczyć poprzez kilkakrotne (co 7-10 dni) użycie brony talerzowej, która potnie rozłogi na drobne odcinki, które następnie w miarę głęboko (na 20-25 cm) przyoruje się.
Wysuszone kłącza perzu (Agropyri rhizoma) wykorzystywane są w ziołolecznictwie. Zawierają bowiem specyficzne cukry (polifruktany), mannitol, łatwo przyswajalną krzemionkę i inne składniki mineralne oraz kwasy organiczne. Rozpuszczalne związki krzemu zapobiegają powstawaniu kamieni nerkowych, wpływają korzystnie na elastyczność ścian naczyń krwionośnych i tkanki łącznej. Poza tym wyciąg z kłączy wykazuje działanie moczopędne, przeciwreumatyczne, osłaniające, przeczyszczające oraz leczące nadciśnienie. Z tego względu wyciągi z kłączy perzu są cennym składnikiem wielu preparatów zielarskich: Degrosan, Fitolizyna, Fito-Mix VI, Fito-Mix XI i Fito-Mix XIII, Laxiflos.
